น้องร่วมฟ้า

..รถโดยสารสีแดงคันเล็ก กำลังวิ่งตะบึงฝ่าเปลวแดดสีเหลืองทองและสายลมเย็นต้นฤดูหนาว ทิ้งฝุ่นละเอียดจากถนนลูกรังขรุขระให้ฟุ้งกระจายตามหลัง ชลรพีย่นจมูก รู้สึกเบื่อนิดๆ นึกในใจว่า อีกหน่อยพอเข้าสู่หน้าฝนถนนเส้นนี้ก็คงกลายสภาพเป็นบ่อโคลน กี่ปีกี่ปีก็ไม่เปลี่ยน จากบ้านไปก็นานโข นึกว่าจะได้เห็นอะไรใหม่ๆบ้าง ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเปลี่ยน โดยเฉพาะไอ้ถนนซังกะบ๊วยเส้นนี้ หญิงสาวตัวเล็กที่นั่งติดกับเขาส่งเสียงไอค้อกแค้ก พลางยกฝ่ามือขึ้นปิดจมูก รถคันเล็กชะลอจอดข้างทาง เพื่อหลบรถบรรทุกคันใหญ่ที่วิ่งสวนมา ฝุ่นควันม้้วนตัวหนาทึบ ก่อนฟุ้งกระจาย เสียงเล็กๆบ่นอู้อี้ ฟังไม่ได้ศัพท์ แล้วเอียงหน้าซบกับต้นแขนของเขาเพื่อหลบฝุ่น ชลรพีเหลือบตามอง นึกเอ็นดูสาวน้อยหน้าใสจึงล้วงผ้าเช็ดหน้ายื่นส่งให้ หล่อนบอกขอบคุณเขาเสียงเบาโดยไม่เงยหน้า สักพักใหญ่ รถก็พาเขาและผู้โดยสารอื่นมาถึงหมู่บ้าน ชลรพีเอื้อมมือแต่ไม่ทันคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆ เสียงกริ่งดังยาวก่อนคนขับจะแตะเบรค รถคันเล็กจอดลงอย่างไม่นิ่มนวลนักตรงหน้าบ้านทรงไทยหลังใหญ่ ชายหนุ่มมองตามร่างบางของสาวน้อยที่รีบร้อนลงจากรถไปก่อน ชลรพีย่นคิ้ว พยายามคิดว่า สาวน้อยหน้าหวานคนนี้เป็นลูกสาวบ้านไหน เขาเองก็ไม่ได้กลับบ้านนานหลายปี แต่ก็พอจะจำได้ว่า ละแวกบ้านของเขาจะมีก็แต่เด็กผู้ชาย ถ้าเป็นเด็กหญิง ก็จะเป็นเด็กจริงๆเพราะตอนเขากลับมาเยี่ยมบ้านครั้งล่าสุด เมียทิดบุญเพิ่งจะคลอดลูกสาว ถ้านับรวมถึงวันนี้ เด็กหญิงคนนั้นก็จะมีอายุเพียงแปดขวบ แต่สาวน้อยคนเมื่อกี๊ น่าจะซักสิบแปดปีได้กระมัง หรือจะเป็นแฟนสาวของลูกชายบ้านตรงข้าม…คิดแล้วก็หัวเราะขำตัวเองว่ามันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขา ที่ต้องเก็บเอามาคิด ชลรพียื่นเงินค่ารถให้คนขับ แล้วขยับเป้ใบใหญ่บนหลังให้เข้าที่ก่อนเดินเข้าบ้าน สูดหายใจแรง เมื่อมองเห็นหญิงชราร่างบอบบาง กำลังก้มหน้าขะมักเขม้นกับอะไรบางอย่างในมือ ไม่เงยหน้ามองเขา แม้จะเดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าแล้ว 

“สวัสดีครับแม่..กำลังยุ่งอยู่หรือครับ?” ยายพลอยสะดุ้ง 

“วุ้ย!ตาเถร ยายชี..ไอ้ชล มาเงียบๆ แม่ตกใจหมด”

 “โธ่แม่! เงียบที่ไหน เสียงรถออกจะดัง แม่ต่างหาก มัวแต่ง่วนทำอะไรอยู่” ยายพลอยมองค้อนลูกชายก่อนยื่นการ์ดสีชมพูให้

 “การฺ์ดแต่งงานเขา อ่านดูทีรึ..ว่ามันกี่โมงกี่ยาม แล้ววันไหนแน่ แม่มองไม่เห็น เล็งจนตาเหล่ไปหมดล่ะ" ชลรพีหัวเราะ “แว่นก็มี ทำไมไม่ใส่ล่ะ..” 

“ไม่…ใส่แล้วมันดูแก่” คราวนี้ผู้เป็นลูกชายปล่อยก๊ากอย่างกลั้นไม่อยู่ 

“ ก็แม่แก่แล้วนี่..จริงนะ เมื่อไหร่จะยอมรับว่าตัวเองแก่” 

“ปากเสีย! หายหัวไปเจ็ดแปดปี กลับมาจะพูดจาให้แม่ขื่นใจหน่อยก็ไม่ได้ ไอ้ลูกเวร”

“โธ่!แม่ก็..แต่ถึงจะแก่แม่ก็น่ารักนะครับ และผมก็รักแม่ที่สุดเลย” บอกแล้ว สวมกอดหญิงชรา กดจมูกหอมแก้มเหี่ยวย่นแรงๆ ทั้งซ้ายขวา

“คิดถึงแม่จัง”

“อย่ามาประจบ..หายหัวไปไหนมาล่ะ?ติดต่อก็ไม่ได้ นึกว่าตายห่าไปแล้ว”

“ว้า! เมื่อไหร่แม่จะพูดจาเพราะๆ หวานๆ อย่างชาวบ้านชาวช่องเขาเป็นมั่งนะ ไม่คุยกับแม่แล้ว ผมขึ้นไปนอนพักดีกว่า นั่งรถนานเมื่อยไปหมดทั้งตัว อ้อ! งานแต่งนั่นพรุ่งนี้นะ เก้าโมงเช้า” ยายพลอยเออออ มองตามหลังลูกชาย พลางนั่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวด 

“เอ..ว่าจะบอกอะไรไอ้ชล แต่ดันลืมไปแล้ว เรื่องอะไรวะ? วุ๊ย!ช่างหัวมันเถอะ” 

บ่นงึมงำคนเดียว แล้วหันไปสนใจการ์ดสีชมพูในมือ 

---

…ชลรพี วางเป้บนโต๊ะ ก่อนเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียง แปลกใจบ้างกับความเปลี่ยนแปลงของห้องนอน ทั้งม่านหน้าต่าง ปลอกหมอน ผ้าปูเตียง แม้กระทั่งแจกันที่วางบนโต๊ะ ทุกอย่างเป็นของใหม่ และสีสว่างนวลตา 

“ยังกะห้องผู้หญิง” เขาพึมพำ นอนลืมตามองเพดานอยู่ชั่วครู่ หนังตาก็หนักอึ้ง ชลรพีปิดเปลือกตาลง กำลังจะเคลิ้มหลับก็ต้งผวาตกใจ เมื่อมีมือเย็นๆ ของใครคนหนึ่งเอื้อมมาจีบแขนเขาเขย่า ชลรพีลืมตา แล้วลุกพรวดขึ้นนั่ง เบิกตามองใบหน้าหวานละมุนเกลี้ยงเกลาที่ลอยอยู่ตรงหน้าอย่างตื่นงง 

     จบตอน